ΤΟ ΜΕΛΛΟΝ ΕΧΕΙ ΟΝΟΜΑ

ΤΟ ΜΕΛΛΟΝ ΕΧΕΙ ΟΝΟΜΑ

Τετάρτη 28 Αυγούστου 2013

Δυο χρόνια απο το θάνατο του Λεωνίδα Κύρκου



Tου Κώστα Ζαχαριάδη
Πριν από δυο χρόνια πέθανε ο  Λεωνίδας Κύρκος, ένας από τους μεγάλους και πρωτοπόρους της ελληνικής αλλά και της ευρωπαϊκής αριστεράς. Τιμούμε τον Λεωνίδα Κύρκο για την προσφορά και τους αγώνες του. Δεν είναι μόνο οι φυλακές, οι εξορίες, η καταδίκη σε θάνατο που υπέστη μαζί με άλλους αγωνιστές της αριστεράς και του κομμουνιστικού κινήματος για τις ιδέες, τις αξίες  και τις αρχές του που τον κατατάσσουν μεταξύ των κορυφαίων. Το πάθος του να αγωνίζεται για τις απόψεις του και να τις υπερασπίζεται μέχρι τέλους χωρίς ίχνος προσωπικής υστεροβουλίας, η αναζήτηση σε νέους πολιτικούς  ορίζοντες, η απόρριψη των στερεοτύπων, η απόλυτη  καταδίκη ιδεοληψιών και κάθε λογής δογματισμού, η οξυδέρκεια και η διορατικότητα του, η απέχθεια στο λαϊκισμό και στη δημαγωγία αλλά και η αυτοκριτική του ματιά, τον έκαναν ξεχωριστό .

Οι όποιες διαφωνίες – διαφορές, σημαντικές ιδίως τα τελευταία χρόνια της ζωής του, δεν διαγράφουν, δεν απισχναινουν  τον σεβασμό στον άνθρωπο και τον πολιτικό Λεωνίδα Κύρκο. Ο Κύρκος εξέπεμψε τον πόθο ενός σημαντικού τμήματος της ελληνικής αριστεράς για κοινωνικό μετασχηματισμό με βάση τον διαρκή αγώνα  για  Δημοκρατία, Ειρήνη, Σοσιαλισμό, Μη βία, Ελευθερία, διαρκή ανανέωση με τον δικό του ιδιαίτερο τρόπο. Τον Κύρκο τον τιμούμε, δεν τον αγιοποιούμε, άλλωστε τις απεχθάνονταν τις αγιοποιήσεις…
Το αποχαιρετηστήριο σημείωμά του τα λέει όλα, σύντομα και περιεκτικά:
«Φεύγω.
Ζήσαμε – η γενιά μου – μια συναρπαστική περιπέτεια, γνώρισα από κοντά τη φτώχεια, τους κατατρεγμούς, τη φρίκη. Αλλά σε διαλείμματα και τη χαρά. Και έβαλα το λιθαράκι μου στον αγώνα για το φως, το δίκαιο και την ανθρωπιά.
Ένιωσα συντετριμμένος όταν έσβησε το κόκκινο αστέρι στην κορυφή του Κρεμλίνου βουτηγμένο στη βία, στο ψέμα και στη ντροπή. Άλλα πίστεψαν οι άνθρωποι, άλλα λάλησαν οι προφήτες. Όπως άλλος ήταν ο σοσιαλισμός για τον οποίο αγωνιστήκαμε και γι’ αυτόν τον σοσιαλισμό, με δημοκρατία, ελευθερία και σεβασμό στον κάθε άνθρωπο να συνεχίσετε τον αγώνα, γιατί δεν έχει άλλη λύση ο κόσμος.
Φεύγω, σας χαιρετώ όλους, και εσάς που πορευτήκαμε μαζί και εσάς τους άλλους της κάθε φορά αντίπερα όχθης, και έχω μόνο ένα να σας πω: σύγκρουση ιδεών, όχι βία και μισαλλοδοξία, δεν οδηγούν πουθενά,
γεια σας».